Hallo iedereen,
In de vorige post vertelde ik dat ons bod aanvaard werd, maar toch heeft het nog enkele weken geduurd vooraleer we de compromis konden gaan tekenen. Dit door een wel erg onverwachte wending.
Ik probeer het kort en bondig uit te leggen:
We kopen 2 percelen. Perceel 1 heeft 5 eigenaars en van 1 van die eigenaars kopen we ook het 2de perceel. Omdat deze overlappen, bestond er een grote kans dat we deze niet gewoon konden 'opsplitsen' maar dat we zouden moeten verkavelen. Mogelijk gevolg: 4 maanden extra aan papierwerk en wachttijd, veel extra kosten en een klein risico dat een verkavelingsaanvraag afgekeurd wordt.
Last minute moest er in de compromis dus nog allerlei opgenomen worden.
Ondertussen werd deze dus wel getekend en kregen we het verlossende nieuws van de provincie dat een verkaveling niet noodzakelijk is. Hoera! (Het mag ook al eens meezitten, nietwaar?)
(Dit stuk schreef ik in oktober 🙈)
Ik besef nu dat ik veel te lang gewacht heb om een nieuwe post te lanceren, want ik weet niet meer waar beginnen!
We hebben de afgelopen weken en maanden zo veel nagedacht, vergaderd, gepiekerd, opgezocht, wakker gelegen, gewacht, overlegd en gediscuteerd; dat valt niet meer samen te vatten :-).
Ik kan wel vertellen dat onze bouwaanvraag opgestuurd is en het dossier ondertussen ontvankelijk verklaard werd. Dat onze lening in orde werd gebracht (Met dank aan Kenny Ericx voor alle duidelijke uitleg). Dat we een bouwbedrijf uitgekozen hebben om mee in zee te gaan en dat ik toch al eens bij een keukenhandel langsging, oeps!
Over ons nieuwe huis ga ik het in een volgende post eens hebben, maar hier toch al een tipje van de sluier:
Tot slot kan ik nog vertellen dat we ons geliefde huisje in de Kerkstraat stilaan in orde brengen om te verkopen. Wie ons al wat langer kent, weet dat we hier ontzettend veel tijd en energie in hebben gestoken en dat het ons bloed, zweet, tranen en zowat 4 jaar van ons leven heeft gevraagd. We wonen hier zo ongelooflijk graag dat ik me soms begin af te vragen waarom we in godsnaam willen verhuizen.
Onze 3 kindjes zijn hier 'geboren' en het huis draagt onze mooiste herinneringen!
En daar komen de traantjes weer... tijd om af te sluiten voor ik niet meer zie wat ik typ.
Het doet ons erg veel pijn aan het hart, maar we hebben geen keus...
Doorvertellen is lief.
Lieve groetjes, Els
Geen opmerkingen:
Een reactie posten