Waarom hebben we deze sprong gewaagd?

Liefste iedereen,

ik kreeg enkele positieve en bemoedigende reacties op mijn eerste post, waarvoor dank ;-)

Misschien moet ik eerst maar eens uit de doeken doen waarom we voor deze grond gevallen zijn, want dat is wel belangrijk nietwaar?
Aangezien we echt enorm graag wonen in ons eigen bloed-zweet-en-tranen-huisje, waren onze wensen niet van de poes.
De ligging van het perceel moest kloppen: niet te ver van Huldenberg waar oma Nick en opa Mich wonen, niet te ver van Hoeilaart omdat oma Gabi en opa Erik daar wonen en wij daar ook naar school moeten. Wij, dat zijn Felix, Lluís en ik.
Overijse, CHECK.

We wilden ook absoluut niet binnen de bevuilde perimeter van de autostrade wonen of vlak naast de spoorlijn. En de vliegtuigen, vraag je? Ik denk niet dat je in de druivenstreek zonder kan en eigenlijk storen die ons niet.
De Alfons Moerenhoutstraat ligt op 1,3 km van de autostrade (in vogelvlucht), CHECK. Een trein kan je hier ook niet horen. CHECK.

De tuin moest ook groot genoeg zijn om wat moes te planten, lekker in te zitten en een schommel te zetten. Ondanks de vreemde vorm (een T) hebben we een zee van ruimte! CHECK.

Bovendien kregen we er nog enkele leuke extraatjes bij:
- een serre, half gevuld met mooie druivenranken!
- achteraan het perceel ligt natuurgebied. Lekker rustig en groen!
- er zijn geen specifieke bouwvoorschriften dus de stijl kiezen we helemaal zelf.

We zouden echter de familie Willaert-Reniers niet zijn, als daar niet nog een klein addertje zat!
Er staat al een woning! 3 kamers, badkamer, garage, keuken, water, elektriciteit, verwarming, ... Leuk leuk, ware het niet dat het op papier een stal moet voorstellen en we er dus niet in mogen wonen. Wat de toekomst daarover brengt, weten we niet. Afbreken? Ombouwen tot atelier? Un abri de chèvre grand-luxe?

De eigenlijke woning moeten we dus gaan bouwen en dat brengt logischerwijze wat (positieve) stress met zich mee. Hebben we een baksteen in de maag of gaan we voor houtskeletbouw? Kiezen we voor een sleutel op de deur, willen we het zelf organiseren, willen we zelf ook aan de slag?
Zoveel vragen, zo veel stof voor volgende posts!

Groetjes!

Lieve hemel, wie had dit gedacht?

Ik kan het nog steeds niet geloven, maar wij gaan een grond kopen!
Ik zeg wel 'gaan', maar aangezien ons bod aanvaard werd, lijkt het nog een kwestie van papierwerk en centjes (véél centjes).

We bezochten de voorbije maanden al wel eens een potentiële nieuwe woning, maar nu hebben we zelfs onszelf wat verrast. Een grond!

Alsof de combo 'werk - 3 kleine kidsels - corona' nog niet genoeg was...
Het staat buiten kijf dat deze grond voor ons het bijna perfecte buitenkansje was, anders hadden we ons niet zo gesmeten! Bijna? Bijna... want, en hou je vast... die grond ligt in Overijse!
F*cking Overijse!

Bon, daar heb ik dus wel een traan over gelaten ja, toen het besef kwam dat ik daar de andere helft van mijn leven zou gaan slijten. Maar (hier komt het cliché), zo lang ik met mijn gezin mag samenleven, maakt het niet uit waar dat is. Na deze post ga ik hier dus geen woord meer aan vuil maken! (Ge moogt wel nog in mijn zakken zitten Yves ;-))

Er komt een helse periode aan van vergelijken, kiezen en uw vertrouwen leggen bij mensen die je van haar nog pluim kent... ik ben daar niet zo goed in. Correctie: ik ben daar heel slecht in!
Iedereen die ons een beetje kent, weet dat wij wat trauma's overhielden aan de verbouw van onze huidige woning. Vandaar mijn idee om onze avonturen hier vast te leggen, als aandenken, als klankbord, als therapie bij spannende tijden.

Hopelijk snel meer!

Groetjes!